De vraag galmde door mijn hoofd, die ik, lopend door de harde regen, gebogen hield. Hoge gebouwen, lantaarnpalen, knipperende vitrineverlichting… In de regenplassen ving ik glimpen op van het stadsdecor.
Voor me liep een vrouw die, net als ik, haar best deed om de waterplassen te omzeilen. Het jongetje wiens hand ze vasthield, deed echter het omgekeerde en waagde, vol enthousiasme, een sprong in elke plas.
Ik keek weer omlaag en besefte dat het best bijzonder is dat een dun laagje water zo veel diepte toevoegt aan een stoeptegel. Het wekt bijna hoogtevrees op om de lucht en de flatgebouwen gereflecteerd te zien in het oppervlak. Zouden de plassen daarom zo aanlokkelijk zijn voor het jongetje? Hij leek, in tegenstelling tot zijn moeder en ik, in elk geval niet bang om in het diepe te springen.
Ik sta regelmatig stil bij het wereldbeeld van kinderen. Als begeleider van een jongetje met autisme op een internationale school, heb ik, zowel met hem als met zijn klasgenoten, wekelijks fascinerende gesprekken.
Terwijl we eerder die dag bezig waren geweest met een groepsopdracht, had een van hen mij een vraag gesteld die alleen kinderen kunnen stellen: ’Bent u een echte volwassene?’
Zoekend naar een plausibel antwoord, voelde ik mij net een personage uit de roman De Kleine Prins. Een verhaal waarin de Prins een aantal asteroïden bezoekt, die elk bewoond worden door een merkwaardige volwassene (een ijdeltuit, een zakenman, een koning…). Hij ondervraagt hen en komt tot de conclusie dat kinderen geduld moeten hebben met grote mensen, die het leven niet altijd begrijpen.
Terwijl ik de reflecterende waterplassen vermeed uit angst voor natte sokken, besefte ik dat ik inderdaad een echte volwassene was geworden. Maar gelukkig is dat zo erg nog niet: toen de leerling me die vraag had gesteld, waren al zijn klasgenoten gewoon doorgegaan met hun taak. Enkel de leerkracht en ik hadden een verraste blik uitgewisseld.
Kinderen hebben inderdaad briljante vragen en observaties, maar het is naarmate we ouder worden, dat onze verwondering daarvoor stijgt. Het is dan ook niet vreemd dat de roman De Kleine Prins minstens zo gewaardeerd wordt door volwassenen, als door de kinderen aan wie ze het voorlezen.
Verwondering
Reacties zijn gesloten.
Déjà Lu 